چرا دیگر نباید پول بشوییم؟

هرچند روی دیگر سکه، تضعیف به‌رسمیت شناختن (دوورژه) حاکمیت ایران و تبدیل آن به حاکمیت نیمه‌شناسا (دوفاکتو)، خطری‌ است که نپیوستن ایران به پیمان‌های بین‌الخارجی در پی دارد. درحال‌حاضر از منظر برخی اروپایی‌‌ها، ایران مساوی با حلقه‌های متعددی از چاه‌های نفت و گاز و چند اثر جذاب توریستی است که باید به حرمت همین پترودلارهای مجسم، فعلا با سیستم محکوم کردن لفظی سیاست‌هایش، با آن کنار بیاید.
به همین جهت برای دلجویی از ایرانی که به این پیمان نپیوسته و از برجام نیز منتفع نشده بود، اینستکسی را طراحی کردند که بستری برای تبادل پول‌های بی‌ریسک و خصوصی، به‌جای سوئیفت (محملی برای جابه‌جایی پول‌های مورد مبادله بانک‌های مرکزی دنیا) بود.

یقه‌چفت‌های وطنی که از این اروپابازی ناب به وجد آمده بودند، شیشه خالی نوشابه را به اقتصاد پیش‌فروش و مدتی چهارراه استامبول را با استامبولی بدون گوشت اینستکس راکد و کاسد (مصدر جعلی از کساد) کردند. با این حال مشخص بود که وقتی غوره سوئیفت به روی‌شان بسته شد، از اینستکس مویز بیرون نمی‌آید و بدون پیوستن به این پیمان، برجامیان از گندم بروکسل نخواهند خورد.

اکنون کارگزاران باید با اصحاب عضله به توافقی درونی بر سر دو راهکار موجود برسند؛ یا با بیت‌کوین و سایر رمزارزها، از قابلمه خالی اینستکس حق حساب بگیرند یا مثل یک پسر خوب به لوایح رابعه آری بگویند و نفت‌شان را بفروشند.
هر راهکاری جز این، فالوده به شیراز بردن است و دفع وقت! قوه مجریه مسدود الید باید با مجمع ریش‌سفیدان کاخ مرمر (که اکنون به ساختمان شیشه‌ای میرداماد نقل‌مکان کرده‌اند) هماهنگ شود و یک بار برای همیشه تکلیف این استخوان لای زخم را مشخص کند.