نقش “رضا شاه” در بحران اخیر ایران در مرز آذربایجان + نقشه

به گزارش خط بازار، از ۳ جاده و محور مواصلاتی ای که خاک ایران را به اروپا متصل می کند، ۲ محور آن از خاک ترکیه و جمهوری آذربایجان عبور می کند.

تنها جاده ی واقع در محور سوم از خاک ارمنستان عبور می کرد که با حمله سال گذشته ی جمهوری آذربایجان به ارمنستان، کنترل این جاده نیز در اختیار نظامیان آذربایجانی قرار گرفته و آنها از آن زمان تاکنون مشکلات زیادی را برای تردد رانندگان و کامیون داران ایرانی از جمله دریافت باجِ ۱۳۰ دلاری از هر کامیون، ایجاد کرده اند.

این وضعیت در حالی ست که کارشناسان پیش بینی می کنند اقدامات جمهوری آذربایجان برعلیه منافع اقتصادی و امنیت ملی ایران در همین حد متوقف نشده و این کشور به زودی با مسدود کردن کاملِ این جاده؛ دسترسی زمینی و راه ترانزیتی ایران به خاک اروپا را قطع خواهد کرد. به این ترتیب ایران از مزایای کلان اقتصادی و همچنین امنیتیِ قرار داشتن در کریدور ترانزیتی آسیا_اروپا حذف خواهد شد.

در چنین شرایطی بررسی های تاریخی نشان می دهد که عامل و مسببِ همه این مشکلات که در حال نمایان شدن است، “رضا شاه” است که با چشم پوشی از تمامیت ارضی ایران و بخشیدن “کوه های آرارات و منطقه قره سو” به دوست خود آتاتورک در ترکیه؛ این فرصت و موقعیت تاریخی و جغرافیایی را در اختیار آنها قرار داد که در هر زمان که اراده کنند، مانند حال حاضر، به دنبال قطعِ رگ های حیاتی اقتصادی و امنیتی ایران باشند.

در آن زمان پیش از روی کار آمدن رضا شاه یکی از مناطقی که بر سر مالکیت آن، میان ایران و ترکیه اختلاف وجود داشت، منطقه ی راهبردی “قره‌سو” بود. اهمیت این منطقه بعد از فروپاشی روسیه تزاری، این بود که مانند محور و دالانی جمهوری‌های نوپای آذربایجان و ارمنستان را به ایران و ترکیه متصل می‌کرد.

تا قبل از اهدایِ بخشی از خاکِ ایران به آتاتورک از سوی رضاه شاه، ترکیه فاقدِ ارتباط و مرز زمینی با منطقه ی ترک نشین “نخجوان” بود و منطقه ی حائل مابینِ نخجوان و ترکیه، در مالکیت ایران بود.

 

تا قبل از بخشش خاکِ وطن از سوی رضا شاه، منطقه باریکی که ترکیه را به نخجوان متصل می کند و پشت خاک ایران نیز قرار دارد، متعلق به ایران بود…

در آن زمان آتاتورک با دوراندیشی از وجود رضا شاه در قدرت و رابطه حسنه خود با وی استفاده کرده و منطقه مابین ترکیه و نخجوان که کوه های آرارات و منطقه قره سو بود را طی قراردادی از ایران گرفته و به خاکِ کشور ترکیه اضافه کرد؛ به این ترتیب از یک سو ترکیه دارای خاک و ارتباط زمینی با منطقه نخجوان شد و از سوی دیگر ایران بخشی از خاک و همچنین مرز زمینی خود با کشور ارمنستان را از دست داد.

اما ترکیه با تصاحب خاک ایران چه اهدافی را دنبال می کرد؟ آتاتورک به دنبال ایجادِ کمربندِ کشورهای ترک نشین در منطقه بود و به این ترتیب با تصاحب خاکِ ایران، ارتباطِ زمینی ترکیه با “نخجوان” به عنوان یک منطقه ی ترک نشین برقرار شد و همین ارتباط هم اکنون موجب شکل گیری “اتحادی ایران ستیز” میان این کشورها برعلیه منافع ملی ما شده است.

هم اکنون ارتباط ترکیه و نخجوان با جمهوری آذربایجان، از طریق نوار مرزی ایران در مرز مشترک با ارمنستان، برقرار است و ۲ کشور ترکیه و آذربایجان می خواهند با حمله ی نظامی و تصرف این منطقه، با یک تیر، ۲ نشان بزنند؛ از یک سو مرزِ زمینی ایران با ارمنستان را قطع و محور ترانزیتی ایران به اروپا را مسدود کنند و از سوی دیگر ارتباط زمینی کشورهایی که مروج ایدئولوژی پان ترکیسم هستند، به طور مستقیم و بدون نیاز به ایران، برقرار شود.

 

می خواهند با تصرفِ نوار مرزیِ ایران و ارمنستان (راهروی زنگزور)، مسیر مستقیم زمینی بین کشورهای ترکیه_نخجوان_آذربایجان برقرار کنند/ خط زرد

شنیده می شود این نقشه در اتاق فکر مشترک آمریکا و اسرائیل طراحی شده و برای اجرا به ترکیه و آذربایجان و همچنین پاکستان ارائه شده و البته اردوغان دیکتاتور ترکیه با توجه به توهمات و رویاهای خود برای احیای امپراطوری خونریزِ عثمانی؛ مجری این پروژه در منطقه است.

البته ایران نیز به موقع این توطئه را کشف کرده و همان طور که مقامات ارشد کشور اعلام کرده اند اجازه تغییر مرزهای بین المللی و ژئوپلتیک منطقه داده نخواهد شد تا جایی که در گام اول هم اکنون رزمایش نظامی ارتش جمهوری اسلامی ایران با نامِ “فاتحان خیبر” که اشاره ای پرمعنا به نقش امیرالمومنین علی ع در برخورد با فتنه یهودیان در منطقه خیبر است، در مرزهای غربی کشور در حال اجرا است.