سلطان فعلی مسقط مانند قابوس بن سعید آل سعید که در طول ۵۰ سال سلطنت خود به عنوان رابط بین جهان فارس، عرب و غرب خدمت کرد، نقش میانجی‌گر اختلافات خاورمیانه را در منطقه‌ای که در حال بازسازی کامل است، ایفا می‌کند. موضوع اصلی که این سلطان‌نشین در آن سرمایه‌گذاری کرده، برنامه هسته‌ای ایران است. این سلطان‌نشین از تلاش‌‌‌های تهران و واشنگتن برای توسعه نوعی «توافق کوچک» (یک برجام حداقلی پس از مصالحه سال ۲۰۱۵) حمایت می‌کند. مسقط همچنین به ماموریت خود در زمینه مشکلات درگیری یمن ادامه می‌دهد، جنگ داخلی که در حال حاضر متوقف شده است، اما احتمالا در صورت نبود آتش‌بس رسمی، در هر زمانی از سر گرفته خواهد شد.
این کشور در مرزهای شبه‌جزیره عربستان همچنین در خط مقدم کارزار بازگشت سوریه بشار اسد به اتحادیه عرب بوده است، تصمیمی که در ماه مه در نشست جده تصویب شد. و استعداد او به‌‌‌عنوان یک مصالحه‌گر مورد توجه قرار گرفته است که این امر باعث نارضایتی شدید کویت و عربستان سعودی شد که خود را مالکان انحصاری آن معرفی می‌کنند. حسنی عبیدی، کارشناس علوم سیاسی ژنو، گفت: «میانجی‌گری در دی‌ان‌ای دیپلماتیک عمان است. این کشور با مذهب اباضیه، شاخه اقلیت افراطی اسلام، توانسته از نفاق سنی و شیعه که نزدیک به ۵۰ سال است خاورمیانه، به‌ویژه درگیری ایران و عراق را گرفتار کرده، دور بماند.» حسنی عبیدی ادامه می‌دهد: «بی‌طرفی و احتیاط سلطان عمان را به واسطه‌ای مطمئن برای همه طرف‌ها تبدیل می‌کند. این منطقه به مرکزی برای مذاکرات در منطقه تبدیل شده است که همه دیپلمات‌‌‌ها و ماموران اطلاعاتی غربی باید حضور داشته باشند یا حداقل رفت و آمد کنند.»
دو هفته پیش منابع ایرانی نزدیک به مذاکرات به میدل‌ایست آی گفتند که تلاش‌ها برای دستیابی به توافق هسته‌ای موقت بین ایران و آمریکا به خاطر مخالفت تهران با آزادی زندانی‌های آمریکایی متوقف شد.
قبلا دو طرف در مذاکرات برای احیای توافق برجام به بن‌بست رسیده بودند. اما به ادعای میدل‌ایست آی گفتگوهای مستقیم بین رابرت مالی، نماینده آمریکا در امور ایران و امیر سعید ایروانی، سفیر ایران در سازمان ملل بر سر یک توافق موقت غیررسمی، در حال پیشرفت بود.
برای اولین بار، میدل ایست آی ادعا کرد، دو طرف توافق کردند که ایران سطح غنی‌سازی اورانیوم را پایین‌تر از ۶۰ درصد نگه دارد و با آژانس بین المللی انرژی اتمی برای نظارت و راستی‌آزمایی برنامه هسته‌ای خود همکاری کند. در ازای آن، تهران اجازه می‌داشت تا روزانه یک میلیون بشکه نفت صادر کرده و به درآمد فروش آن و سایر منابع مسدودشده در خارج از کشور دسترسی پیدا کند. این منابع باید منحصراً برای خرید اقلام ضروری از جمله غذا و دارو استفاده می‌شد.
منبع: دیپلماسی ایرانی
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0