واشنگتن با پیشبرد پروژه «مسیر ترامپ» در ارمنستان، طرحی چندوجهی را دنبال می‌کند که در ظاهر اقتصادی اما در باطن، پروژه‌ای برای تقویت نفوذ غرب در آسیای مرکزی، تضعیف جایگاه روسیه و ایجاد یک کریدور تحت مدیریت آمریکا در همسایگی ایران است.
ایران با موقعیت استراتژیک در قلب اوراسیا هنوز نتوانسته نقش خود در شبکه کریدورهای ترانزیتی شمال_جنوب و شرق_غرب را تثبیت کند.
درحالی‌که آمریکا با میانجیگری خود کریدور زنگزور را به‌عنوان مسیر اتصال آذربایجان به نخجوان مطرح کرده، ایران با فعال‌سازی دو مسیر راهبردی اسکله رو-رو بندر امیرآباد و کریدور خلیج‌فارس–دریای سیاه، می‌تواند نه‌تنها تهدید ژئوپلیتیکی این طرح را خنثی کند.
توافق صلح آذربایجان و ارمنستان در واشنگتن، اگرچه به‌عنوان گامی به‌سوی پایان منازعه تاریخی قفقاز ارزیابی می‌شود، اما پرسش‌هایی جدی درباره امنیت منطقه و منافع ملی ایران ایجاد کرده است.
از دست دادن زنگزور به معنی از دست دادن یکی از کریدورهای مهم انتقال انرژی و کالا برای ایران است و همین مساله می تواند در آینده هم به اقتصاد ایران ضربه بزند و هم به تضعیف جایگاه سیاسی آن کمک کند.
نشریه اکونومیست در تحلیلی نوشته، پایداری توافق آذربایجان و ارمنستان و طرح کریدور زنگزور در دست ترامپ نیست و قدرت‌های دیگر آینده را رقم می‌زنند.
آمریکا قرار است تا ۹۹ سال آینده در منطقه کریدور زنگزور حضور داشته باشد.
توافق ارمنستان و آذربایجان با میانجیگری آمریکا بر سر کریدور زنگزور و نام‌گذاری این مسیر به نام ترامپ زنگ خطر برای تهران را به صدا درآورده است.
اخبار منتشرشده در هفته‌های گذشته، حاکی از تمایل آمریکایی‌ها به ورود مستقیم در مسئلۀ کریدور ادعایی زنگزور است.
خبرها حاکی از تصویب طرح کریدور زنگزور در پارلمان ارمنستان و عقب نشینی روسیه از مخالفت با حضور آمریکا در پروژه است و در همین حال، اروپا نیز از راه اندازی زنگزور استقبال می کند.
