دردِ “مولوی” مشخص شد/ دَوایش در ایران نیست!

به گزارش خط بازار، وی در بخشی از سخنان خود گفته است:”پیشروی‌های گسترده و سریع طالبان که بخش‌های زیادی از افغانستان را به تصرف خود درآورده‌اند، بیانگر این است که این حرکت ریشۀ مردمی دارد و از نصرت خدا و حمایت‌های مردمی برخوردار است.”

با این اظهارات اما چهره ی واقعی مولوی عبدالحمید شناخته شده و نقاب از چهره ی کسی که پیش از این سعی می کرد چهره ای معتدل از نظر سیاسی از خود نشان دهد، کنار رفته است.

دفاع صریح و بی چون و چرای مولوی عبدالحمید از طالبان آن هم با عباراتی همچون “داشتن حمایت و ریشه ی مردمی و نصرت خدا”! نشان می دهد که سال هاست که دردِ این جماعت؛ “قدرت” و در دست گیری “حکومت” است.

درواقع مولوی عبدالحمید، حکومتِ مطلوب خود را در ایدئولوژی و رفتار گروه “طالبان” می بیند که چنین عباراتی را در تائید شورش این گروه تروریستی به کار برده و در حالیکه بسیاری از مردم در شهرهای سقوط کرده به دست طالبان از ترس جان و ناموس شان آواره و فراری شده اند، از ریشه و حمایتِ مردمی گروه طالبان می گوید!

این موضع گیری نشان می دهد که دردِ مولوی عبدالحمید و دلیل انتقاداتش از حکومتِ ایران، “نداشتن قدرت و حکومت” است و حال که گروهی با ایدئولوژی و نحله ی فکری خود را در کشور همسایه و همزادِ ایران، در قدرت دیده، عنان اختیار از کف داده و سرِّ باطن، ظاهر کرده و مشخصاتِ حکومت مطلوبِ خود را که همانا در آینه “طالبان” دیده، بیان کرده است.

با این حال باید گفت دوای درد مولوی، در ایران نیست و ایرانیان هیچگاه اجازه قدرت گرفتن اسلامِ طالبانیِ مورد تائید مولوی عبدالحمید را در ایران، نخواهند داد.

همچنین این سخنان هشداری ست برای برخی از جناح های سیاسی در ایران همچون کسانی که خود را اصلاح طلب می نامند، تا بدانند آرمانشهرِ موردِ علاقه و مدنظر مولوی عبدالحمیدها، چیست و آنها در پسِ سخنانِ ظاهر سازانه ی خود، به دنبال چه هستند.

آیا اصلاح طلب ها و کسانی که فریبِ آنها را می خورند حاضرند در حکومتِ طالبانی شکل گرفته از سوی مولوی عبدالحمید ها، زندگی کنند؟ اگر حاضرند بسم الله.
برای امتحان به افغانستان بروند.