اولین خبر داغ خودروسازی در سال ۱۴۰۴+جزییات

خصوصی سازی ایرانخودرو زمانی به تحول واقعی می انجامد که مدیرانش نه تنها در رأس شرکت، بلکه در تمامی شرکتهای تابعه و سطوح میانی، از چرخهٔ تفکر فرسودهٔ «حقوق بگیری و افزایش سنوات» خارج شوند! متأسفانه هنوز شاهد مدیرانی هستیم که صنعت را نه به عنوان میدانی برای نوآوری و تأثیرگذاری، بلکه به مثابه پُلی برای پرکردن سوابق اداری میبینند. این روحیهٔ قدیمی، همان سدی است که ایرانخودرو را از حرکت به سمت بهره وری و فناوری بازمیدارد.
خصوصی سازی زمانی معنادار است که با تحولی بنیادین در ساختار مدیریتی و نگاه به شایسته سالاری همراه باشد، نه تکرار الگوهای فرسوده ای که ایرانخودرو را به بهره وری نازل رساند. جای تأسف است که در این گذار حیاتی، همچنان شاهد تکرار چهره های ناکارآمد گذشته با استفاده از رانت و رفاقت هستیم و بکارگیری افراد جدید کم تجربه و کم سن و سال وابسته به سیاست هستیم . گویا خصوصی سازی صرفاً تغییر مالکیت است، نه فرصتی برای نوسازی تفکر مدیریتی!
نکتهٔ تلخ تر آنکه برخی مدیران توانمند و تحول آفرین گذشته، که عملکردشان نشاندهندهٔ تعهد و تخصص بود، امروز یا به حاشیه رانده شده اند یا در فضای مبهم فعلی ترجیح میدهند سکوت کنند. آیا منطقی است که چنین افرادی، باوجود تجربه و دلسوزی، از چرخهٔ مدیریتی حذف شوند و جایشان را همان تفکرات ناکارآمد پر کند؟!
استراتژی شفاف و معیارهای دقیق علمی-تخصصی باید مبنای گزینش مدیران قرار گیرد، نه روابط پنهان یا وابستگی های جناحی ،فامیلی و رفاقتی.
شناسایی نخبگان مدیریتیِ مغفول مانده و ایجاد بستری امن برای ظهورشان، نه یک انتخاب، که ضرورتی اجتناب ناپذیر است.
آیندهٔ ایرانخودرو را نمیتوان با مدیران ، معاونین و قائم مقام های دیروز ساخت. وقت آن است که به جای سیاسی بازی با اسامی تکراری، میدان را به نیروهای کارآمدی بسپاریم که حاضرند برای سربلندی این برند تاریخی، هم «تفکر» بیافرینند و هم «تعهد» نشان دهند.
خصوصی سازی واقعی با تغییر «افراد» و «روشها و فرایندها» آغاز میشود، نه با تغییر تابلو!