گرگ‌های وال استریت در کی‌یف/ این زن یک تروریست اقتصادی سیا است

به گزارش خط بازار؛ پایگاه خبری-تحلیلی «Grayzone» به قلم خبرنگار تحقیقی، «مکس بلومنتال»، اواخر دسامبر سال گذشته هیأت مهاجر اوکراینی ولودیمیر زلنسکی را در خارج از ساختمان کنگره آمریکا رهگیری کرد و با ناتالی جارسکو، عامل شرکتی که به هدایت غارت وال استریت از کیف تا پورتوریکو کمک کرد، مواجه شد. [۱] جارسکو با عصبانیت ممنوعیت فعالیت رقبای سیاسی توسط زلنسکی را به عنوان اقدامی ضروری در زمان جنگ، توجیه کرد.

گزارش بلومنتال از باب آشنایی با سرپل‌های اطلاعاتی سرویس‌های جاسوسی غربی که در پشت‌پرده‌ی دولت اوکراین، منافع دولت پنهان جهانی را از پایان نیافتن جنگ در اوکراین و تشدید منازعه تامین می کنند، اهمیت خاصی دارد.

***

ساعاتی قبل از ورود ولودیمیر زلنسکی، حصارهای فولادی و موانع پلیس در اطراف ساختمان کنگره آمریکا حلقه زده بودند. رئیس جمهور اوکراین در اوایل بعدازظهر روز ۲۱ دسامبر ۲۰۲۲ در واشنگتن دی سی ظاهر شد، در حالی که از یک جت نظامی ایالات متحده با پیراهن زیتونی و شلوار کارگو بیرون آمد و مأموریتی منحصر به فرد داشت: کنگره و دولت بایدن را متقاعد کند که بیش از ۴۵ میلیارد دلار کمک نظامی و «بشردوستانه» را که قبلاً برای سال ۲۰۲۳ اختصاص یافته بود، حتما برای دولتش ارسال کنند.

درست در خارج از موانع پلیس، در ضلع شرقی محوطه کاپیتول، در حالی که تجمعی توسط یک گروه کوچک اما متعهد از فعالان ضد جنگ برپا شده بود، گروهی متشکل از حدود ۲۰ اوکراینی با لباس‌های شیک و تیره‌ی خود برای گرفتن عکس جمع شدند. آن‌ها در راه خود به کاپیتول بودند، جایی که قرار بود به عنوان مبلّغ شخصی زلنسکی، به عنوان نماینده اوکراینی‌های دور از وطن(دیاسپورای اوکراینی)، در برابر مخاطبان شبکه‌های تلویزیونی سراسری آمریکا نقش خود را ایفاء کنند.

من با اعضای هیات رو به رو شدم تا آن‌ها را در مورد فشار لابی گری زلنسکی و گسترش برنامه ریزی شده جنگ نیابتی ناتو علیه روسیه به چالش بکشم. پرسش‌های من با سیل پاسخ‌های نخ‌نما درباره جنگ صلیبی اوکراین علیه مسکو برای دفاع از دموکراسی، اتهاماتی به شخص من مبنی بر حمایت مسکو از گزارش‌های مطبوعاتی من و شکایتی مبنی بر اینکه کمک ۴۵ میلیارد دلاری آمریکا بسیار کم بود، مواجه شد.

چند نفر از نمایندگان اوکراینی که در راه ورود به ساختمان کنگره ایالات متحده با آن‌ها روبرو شدم، اتفاقاً نقش مهمی در تبدیل اوکراین از یک کشور بی طرف به یک دست نشانده بیش از حد نظامی شده ایالات متحده و صندوق بین المللی پول داشتند.

آتشین‌مزاج‌ترین فرد در میان آن‌ها، که به عنوان سخنگوی عملی گروه عمل می کرد، ناتالی جارسکو بود.

یک تروریست اقتصادی مونث

در صحبت با ما، جارسکو بدون شرمندگی از غیرقانونی کردن ۱۱ حزب سیاسی مخالف توسط زلنسکی، ممنوعیت فعالیت رسانه‌های مخالف و برنامه‌های رییس‌جمهور اوکراین برای قرار دادن شاخه روسی کلیسای ارتدکس در لیست سیاه دفاع کرد. جارسکو فریاد زد و سرکوب مستبدانه کیف را به عنوان اقدامی ضروری در زمان جنگ توجیه کرد: “این حکومت نظامی است! “

جارسکو فساد و دموکراتیک‌زدایی اوکراین را از درون دیده است. او پس از انتصاب در شورای مشورتی سرمایه گذاران خارجی ویکتور یوشچنکو، رئیس جمهور نئولیبرالی که به لطف «انقلاب نارنجی» در سال ۲۰۰۵؛ با حمایت اطلاعاتی ایالات متحده و الیگارش های وابسته به غرب، جورج سوروس و بوریس بریسوفسکی، قدرت را به دست آورد، به باز شدن اقتصاد کشور به روی شرکت های چندملیتی غربی کمک کرد.

در دوران ریاست جمهوری یوشچنکو، دولت اوکراین رسماً «استپان باندرا»، همکار نازی‌های دوران جنگ جهانی دوم را قهرمان اعلام کرد. در جریان گفتگوی ما، جارسکو وقتی صحبت از علاقه و ارادت او به باندرا شد، ااز پاسخ طفره رفت. با این حال، به گفته محقق ماس رابسون، برادر او جان، سرپرستی ساخت یک بنای یادبود را در بلومینگدیلِ نیوجرسی برای «قهرمانان اوکراین» از جمله همکاران نازی در دوران جنگ جهانی دوم برعهده داشته است.

نه سال پس از کودتای یورومیدان که توسط واشنگتن طراحی شده بود، جارسکو به منصب وزارت دارایی رسید. در روز انتصاب، به او تابعیت اوکراین اعطا شد.

جارسکو از طریق پست جدید خود کنترل «دیتاگروپ» را به عهده گرفت، شرکتی که بر بخش مخابرات اوکراین نظارت دارد. همانطور که تیم داف، مدیر سرمایه‌گذاری سابق، گفته، جارسکو “بلافاصله با استفاده از نوعی کلاهبرداری بدهی وام ارزی، مورد علاقه‌ی مافیاها و قاتلان اقتصادیِ مرتبط با سیا، رقیب خود، مالک دیتاگروپ را از دور خارج کرد. “

جارسکو در حالی که در کیف بود و دولت را در کنار کادری از عوامل اوکراینی-آمریکایی اداره می کرد، در مورد حقوق خود غر می زد، در حالی که همواره به دنبال فرصت‌هایی برای چرب‌تر کردن منافع اقتصادی خود بود. رابرت پری، روزنامه‌نگار تحقیقی فقید، در تحقیقات خود درباره‌ی خویش-کامی‌های جارسکو، دریافت که این زن “۱.۷۷ میلیون دلار پاداش از یک صندوق سرمایه‌گذاری تامین‌شده از پول مالیات دهندگان ایالات متحده، جمع‌آوری کرده است. “

جالب این که، شورای آتلانتیک، اندیشکده‌ی تحت حمایت ناتو که او را به عنوان یک همکار میهمان استخدام کرد، اذعان داشت که تحت مدیریت او، “متوسط ‌دستمزد ماهانه در اوکراین تنها ۱۹۴ دلار است، نرخ تورم ۵۵ درصدی، قدرت خرید شهروندان را تضعیف می کند و یک برنامه ریاضتی دردناک اجباری صندوق بین المللی پول شامل کاهش گسترده برنامه های اجتماعی در حال اجرا است. “

در سال ۲۰۱۷، جارسکو با یک انتصاب و حقوق ۶۲۵۰۰۰ دلار دستمزد به عنوان مدیر «پرومسا»، هیات انتصابی توسط دولت ایالات متحده که مسئول تجدید ساختار بدهی کشور پورتوریکو بود – و عامه‌ی ‌پورتوریکویی‌ها آن را با تمسخر “لا خونتا”(دار و دسته) می‌خوانند، پاداش خود را از بابت تبدیل اوکراین به محل ترکتازی شرکت‌های فراملیتی در دوران وزارت، دریافت کرد. جارسکو در آوریل امسال پس از این که اقتصاد پورتوریکو را تقریبا به طور کامل در دست طلبکاران وال استریت گذاشت، از سمت خود استعفا داد.

شوک‌درمانی همه‌جانبه‌ای که جارسکو از پورتوریکو تا اوکراین تجویز کرد، تنها از طریق مصایب اجتماعی گسترده، ممکن شد. در سان خوان(پایتخت پورتوریکو)، این طوفان ماریا بود که سرمایه‌داری نئولیبرال را در راس امور قرار داد. در کیف، کودتا و جنگ نیابتی همین کارویژه را داشت. در واقع، درگیری با روسیه توجیهی برای زلنسکی فراهم کرده است که با محدودیت شدید در فعالیت سازمان‌های صنفی و اتحادیه‌ها، ۷۰ درصد از کارگران اوکراین را از حق چانه‌زنی دسته جمعی برای منافع خود محروم کند و همه را، از رقبای سیاسی خود گرفته تا سازمان دهندگان سوسیالیست، دستگیر کند – موجی از سرکوب که جارسکو به صراحت آن را در گفتگوی خود با من توجیه کرد.

رئیس‌جمهور اوکراین سرکوب‌های خود را به سبک پینوشه(دیکتاتور مشهور شیلی در نیمه دوم قرن بیستم که تحت هدایت زرسالاران نولیبرال غربی قرار داشت)، با درخواست شرکت‌های چندملیتی در اکتبر امسال در بورس اوراق بهادار نیویورک همراه کرد تا بهره‌برداری از اقتصاد و منابع کشورش را توسط سرمایه‌داران فراملیتی عمق بیشتری ببخشد. همانطور که الکس روبینشتاین از پایگاه خبری Grayzone گزارش داد، «ابتکار سرمایه گذاری خارجی» زلنسکی کلمه “مقررات-زدایی” را در صفحه اصلی وبسایت خود برجسته کرده است. مقررات-زدایی، یک تاکتیک قدیمی نولیبرال‌ها در کشورهای در حال توسعه، برای ایجاد سلطه‌ی شرکت‌های چندملیتی بر اقتصادهای ملی بوده است.

لابی گر دیاسپورا

در حالی که من هیئت اوکراینی را در مورد کمک نظامی نزدیک به ۱۰۰ میلیارد دلاری که ایالات متحده به کی یف ارسال کرده بود، به چالش کشیدم، یک مرد میانسال عینکی مداخله کرد و خواست تا بداند چرا ظاهراً از یک حمله “بی دلیل” به “مردم بی گناه” حمایت می کنم.

من پاسخ دادم که با حمله ۸ ساله ارتش اوکراین به جمعیت قومی روسی دونتسک و لوگانسک، جایی که هزاران نفر قبل از ورود ارتش روسیه به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ کشته شده بودند، مخالف بودم. سپس از شخصیت خشمگین پرسیدم که آیا او نیز با گلوله باران غیرنظامیان در جمهوری‌های شرقی مخالف است؟

پاسخ او یک «نه» قاطعانه بود.

معلوم شد که آن شخص یکی از اعضای کمیسیون امنیت و همکاری ایالات متحده در اروپا به نام «اورست دیچاکیوسکی» است. کمیسیون او مسئول نظارت بر پایبندی اوکراین به تعهدات سازمان امنیت و همکاری اروپا، از جمله تعهداتی است که کی یف در توافقنامه مینسک انجام داده – و البته بی وقفه آن‌ها را نقض کرده است. همانطور که آنگلا مرکل، صدراعظم سابق آلمان در دسامبر امسال اعتراف کرد، حامیان غربی اوکراین از توافقنامه مینسک به عنوان یک تاکتیک متوقف کننده برای آماده کردن این کشور برای درگیری نظامی با روسیه استفاده کردند.

دیچاکیوسکی، پسر یکی از اعضای سابق سازمان تحت رهبری استپان باندرا موسوم به OUN-B است که در پایان جنگ جهانی دوم با آلمان نازی همکاری می کرد. او معاون «بنیاد ایالات متحده و اوکراین» است. او قبلاً در کمیسیون هلسینکی زیر نظر سناتور بن کاردین، دموکرات طرفدار جنگ، کار می کرد که از قانون ماگنیتسکی حمایت کرد، همان قانونی که اولین مجموعه تحریم‌های سخت پس از جنگ سرد را علیه روسیه اعمال و به ایجاد زمینه برای درگیری کنونی کمک کرد.

جنگجوی اطلاعاتی میدان

یکی از اعضای هیئت اوکراینی که در پس‌زمینه، خاموش باقی ماند(در حالی که نمایندگان همکارش مشغول چالش با من بودند) به شدت شبیه یکی از کارمندان برجسته مجموعه رسانه‌ای «پسا-میدان» بود که با صدها میلیون دلار کمک مالی غربی به وجود آمد.

او شباهت زیادی به آناستازیا استانکو، معاون سردبیر «هرومادسکه» ( Hromadske) داشت، شبکه تلویزیونی که او در آستانه کودتای میدان به تأسیس آن کمک کرد. استانکو توسط کمیته حمایت از روزنامه نگاران (که با بودجه شرکت‌های بزرگ چندملیتی تاسیس و اداره می شود) با جایزه آزادی مطبوعات در سال ۲۰۱۸ تجلیل شد.

در حالی که رسانه های مخالف و روسی زبان توسط زلنسکی ممنوع شده اند، ابزارهای طرفدار جنگ اطلاعاتی ناتو مانند هرومادسکه به لطف کمک های مالی گسترده اتحادیه اروپا، USAID، بنیاد تامسون و نخبگان فراملی مانند بنیانگذار Paypal، پیر امیدیار، شکوفا شده‌اند. بر اساس برخی گزارش‌های تحقیقاتی، پیر امیدیار(با نام اصلی پرویز مراد امیدیار)، ابرسرمایه‌دار ایرانی-فرانسوی، مسوول اصلی شکل دادن به شبکه‌ی عظیم تبلیغات و عملیات روانی ناتو در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی است.

اگرچه هرومادسکه تلاش کرده است لحن لیبرالی را که مخاطبانش ترجیح می دهند، حفظ کند، اما گهگاه بستری برای ناسیونالیسم ضد روسی در سطح نسل کشی فراهم کرده است.

در ماه مارس، چند روز پس از آغاز عملیات نظامی روسیه در داخل اوکراین، یکی از مهمانان در هرمادسکه شعار داد که جمعیت قومی روسی دونتسک پر از «افراد زائد» و «کاملاً بی مصرف» هستند که «باید کشته شوند».

“ما چیزهای بیشتری ارسال خواهیم کرد! “

با ده ها میلیارد دلار دیگر در راه اوکراین، بدهی این کشور به طلبکاران بین المللی همچنان در حال افزایش است و زمینه را برای موج خردکننده دیگری از ریاضت پس از جنگ فراهم می کند. هیات نمایندگی اوکراینی‌های دور از وطن، که در راه ورود به گالری کنگره با آن‌ها روبرو شدم، ظاهراً آماده بودند تا این غارت بزرگ را از سایه‌سار آسایش خود در آمریکا راهنمایی کنند.

در این میان، قانونگذاران هر دو حزب به سختی می توانند شور و نشاط خود را برای گسترش جنگ نیابتی مهار کنند. همان‌طور که یکی از سناتورهای مورد علاقه صنعت انرژی، جو مانچینِ دموکرات گفت، وقتی از او در پیاده‌روی خارج از ساختمان کنگره درباره میلیاردها کمک نظامی در راه اوکراین پرسیدم:

“ما چیزهای بیشتری ارسال خواهیم کرد. من پایه ام! “