«سووشون»؛ تخریب فرهنگ با کارکرد عشق ابدی

به گزارش خط بازار؛ بازگشت سریال سووشون به چرخه تولید و پخش، نه با استقبال و نقد مثبت، بلکه با تکرار همان حواشی و خطاهایی همراه شد که پیش از این به توقیف آن انجامیده بود.

پروژه عظیم و پرهزینه‌ای که می‌توانست با اتکا به شاهکار ادبی سیمین دانشور، به یک نقطه عطف در سریال‌سازی ایرانی تبدیل شود، امروز تنها به تلاشی ناکام برای دیده شدن از طریق جنجال‌های بی‌محتوا تبدیل شده است.

سکانس رقص آزاده صمدی در نقش کاراکتر هندی در قسمت‌های اخیر، نه یک اتفاق تصادفی، بلکه نمادی از یک رویکرد بیمارگونه است که هم از سوی سازندگان و هم از سوی نهادهای نظارتی به نمایش گذاشته شده است.

ضعف بنیادین در محتوا: از شاهکار ادبی تا محصول زرد

سریال در طول پخش خود، نتوانست از پتانسیل‌های عمیق رمان دانشور بهره ببرد. شخصیت‌پردازی‌های پیچیده زری و یوسف، تقابل‌های فکری و سیاسی، و تصویر دقیق جامعه ایران در دوران جنگ جهانی دوم، همه در سایه روایتی سطحی و کشدار گم شدند.

سریال به جای تمرکز بر عمق داستان، تلاش کرد تا با سکانس‌های حاشیه‌ساز و غیرضروری، توجه مخاطبی را جلب کند که از کیفیت پایین اثر دلزده شده بود. نمایش سکانس‌های رقص، در کنار آنکه هیچ کارکرد روایی مهمی برای پیشبرد داستان ندارد، تنها ابزاری برای ایجاد هیاهو و جذب مخاطب از طریق وایرال شدن و انتشار کلیپ‌ها در فضای مجازی است.

این استراتژی، سووشون را از یک اثر فرهنگی به یک محصول تجاری زرد تنزل داده است. به نظر می‌رسد سازندگان، پس از شکست در خلق اثری قوی، تنها راه دیده شدن را در استفاده از محتوایی می‌دانند که پیشتر باعث توقیف سریال شده بود.

سریال «سووشون» و قبح‌شکنی‌های هنری و اجتماعی

تکرار نمایش سکانس‌های رقص در سریال «سووشون»، فارغ از حواشی مربوط به مجوز و پلتفرم‌ها، یک پدیده فرهنگی و اجتماعی است که پیامدهای عمیق‌تری دارد.

این اقدام، نه تنها از نظر هنری قابل دفاع نیست، بلکه به طور سیستماتیک در حال قبح‌شکنی و عادی‌سازی محتوایی است که با هنجارهای رسمی جامعه ایران در تضاد است. این رویکرد، در نهایت به تضعیف هویت فرهنگی و از بین بردن مرزهای اخلاقی در رسانه منجر می‌شود.

قبح‌شکنی و تضعیف چارچوب‌های فرهنگی

وجود چنین صحنه‌هایی در یک سریال با مجوز رسمی، به تدریج مرزهای فرهنگی را در ذهن مخاطب از بین می‌برد. وقتی یک محتوای خاص که پیشتر در دسته خط قرمز قرار داشته، با تأیید نهادهای نظارتی به نمایش درمی‌آید، این پیام را به جامعه و به خصوص نسل جوان منتقل می‌کند که هنجارهای گذشته دیگر اعتباری ندارند. وایرال شدن گسترده چنین محتواهایی با تیترهایی نظیر «کی فکرش رو می‌کرد یک روز …» گواه همین اتفاق است.