تلاش شبانه ستاره بی نور خودروسازی برای مدیرعاملی/مدیر بی ادب جاده مخصوص با کدام منطقی می خواهد مدیرعامل شود؟

به گزارش خط بازار؛ تعبیر “کوفه 72 ملت” یکی از بهترین توصیفات در خصوص پشت پرده تحولات خودروسازی است. هر کسی که قدری از روابط و جریان های کف جاده مخصوص باخبر باشد، به خوبی درک خواهد کرد، این جاده یک جاده مخصوص است که هرکسی نمی تواند از آن جان سالم به در ببرد. جاده ای با ویژگی های مخصوص و قوانین خاص. سطح آن بسیار لغزنده؛ مسیر آن ناهموار، انتهای آن نامشخص می باشد.

قوانین این جاده مخصوص است و با تمام جاده های دیگر فرق می کند. در این جاده همه چیز مخصوص و معکوس است. مدیران آن فلشر چپ را می زنند، ولی به راست می پیچنند، گاهی کسی لباس پلیس به تن دارد ولی متخلف است، سرعت بالا ممنوع است و باید آهسته و پیوسته حرکت کرد. در این جاده فقط اتوبوسی می توان حرکت کرد آن هم به صورت گروهی. بستن کمربند ایمنی ممنوع است چرا که هر لحظه ممکن است نیاز به فرار باشد. سوار کردن پیاده ها ممنوع است چون شاید این پیاده دشمن باشد.

اینها تنها بخشی از قوانین عجیب و غریب جاده مخصوص است که متاسفانه شاهد آن هستیم. در جاده مخصوص مهم پست و مقام است. حرمت نون و نمک نگه داشته نمی شود. گاهی یک کارشناس به در و دیوار می زند تا جای کسی بنشیند که وام دار آن است. گاهی هم یک مدیر بی ادب رزومه به دست از کیش به تهران در حال تکاپو است تا مدیرعامل شود. آن هم مدیری که هنوز عملکرد وی در خصوص ماشین های ضدگلوله از خاطر ناظران نرفته است.

سوال اینجا است که چنین مدیرانی با کدام منطقی فکر می کنند می توانند مدیرعامل گروه خودروسازی شوند؛ آیا دلشان به پشتوانه عملکرد شان در شرکت زیان ده کنونی خوش است یا چشم شان به دست رفقای ساده شان است. قطعا این مدیر می دانند که هم مدرسه ای بودن فرزندشان با خواص، شاخص خوبی برای شایستگی افراد برای مدیرعاملی نیست. بلکه مهم سوابق و پرونده عملکرد افراد است که در این خصوص بهترین مرجع سازمان بازرسی و دستگاه های نظارتی است. درست است یک معاون فروش می تواند به مدیرعاملی گروه برسد، ولی به شرطها و شروطها که اولین شرط آن ادب است.

منبع: خط بازار